Megnus

í gærkvöldi labbaði ég niður í sjónvarpsholið okkar og lagðist niður. Fullur slökunnar og friðar. Andaði djúpt og naut þess að hafa klárað öll verkefni dagsinns. Í von minni um skemmtilegt sjónvarpsefni og rólegt kvöld kveikti ég á sjónvarpinu. Og þá spurja sumir hvað hafi verið á dagskrá, hvað ákvað forstjórakallinn hjá skjá einum að sýna skuli þetta kvöldið á besta tíma? FÆÐINGU Á MANNSKEPNU! Barnið var um það bil að koma í heiminn þegar myndin kom á skjáinn hjá mér og aldrei á ævinni hefur mér brugðið jafn mikið, Fyrst trúði ég ekki alveg hvað ég var að sjá, horfði gjörsamlega stjarfur í nokkrar sek áður en ég gat ekki meir og hljóp að kassanum og slökkti. Þessi þáttur heitir víst "Fyrstu skrefin" og er einhverskonar barna-þáttur, þó ekki ætlaður börnum, eins og sást í gær. Nú mundu sumir segja: "Magnús minn, þetta er nú bara eðlilegasti hlutur í heimi, svona komst þú í heiminn". En mér er sama, get ekki ýmindað mér að nokkur vilji horfa á þetta, nema þá foreldrar barnsins (þó ég telji það líka ólíklegt). Næst geng ég úr skugga hvað er verið að sýna áður en ég opna sjónvarið.